2 november 2004
Het zijn maar woorden, als kristallen gevallen uit de nacht van mijn denken.
Aangestuurd door al de gemiste kansen die je in het luidruchtige en confronterende voorbij gaan bij mij hebt neergelegd, hebt achtergelaten, en die zich nu als van zelf uit het moerasachtige maar o zo ware vragende bestaan van mijn hart aandringen om te worden gegrepen. Het is dit grijpen van wat zich achter de woorden ophoud en mij niet loslaat, en niet uit ijdelheid, maar uit een hevige of obsessieve behoefte om ergens in te geloven. (Hungry and homeless people….) Nu, je ziet, het ruggengraat proces is in volle gang, lees en zie de aanzwellende en inkrimpende bespiegelingen over wat je gezegd hebt en wat het in me teweeg brengt. Zijn het dan woorden en gebeurt er in woorden niets? Verdwijnen wij naamloos in het duister. En O de grote denkers die het gewaagd hebben het hoogst waardevolle in ons leven te naderen, die in geschonken eigen woorden vertalen wat niet te vertalen valt, de ‘nabijheid’ bijvoorbeeld, woorden waarmee ze zich van alle anderen onderscheiden, woorden waarin alles gegeven is, transcendente inspanningen ….. hebben zij dat niet voor ons gedaan?
En wacht U die ook dat ‘versierend’ noemt…… hij zal lijden aan de grote walging…..
Met de hamer der grafkisten ben ik uit het raadselachtige voorbij zijn teruggeroepen. Nu pas komt wat ik had willen zeggen maar de keel gesnoerd in de goede stormwind , in galop lachend de eigen kroon vasthoudend het evenwicht bewarend, hervond ik een mens, ja, ik ben die ….
En jij vertelde me: “ Wat werkelijk ‘hier’ is zijn je tekeningen. Die zijn concreet, die bestaan steeds opnieuw in eigen stem…. Woorden echter…..”
Jouw snelle adem en ik onmachtig en betoverd weet nu dat al wat mij aanraakt, al datgene waarmee ik me verbind, datgene is waarin ik geloof.
Maar is het onwrikbaar? Ik geloof dat wat ik teken het weefsel van mijn spreken kan zijn, en niet van mijn spreken alleen, maar van Het spreken, en ik geloof dat wat je ziet een aanmoediging kan zijn om te luisteren. Unprofitable value. En dit is mijn concept en ook al weet ik dat ik niet iets boven mijn macht kan willen, het is vruchtbaar en niet ongegrond, en ik zal het zelf moeten doen. Nu pas weet ik het,
wat die wil zeggen wil, ….maar ik bén niet het werk.
(Compassion is time travelling to potential emotions.) Maar het is niet ter sprake gekomen. En het is een genade om zulke dingen te voelen en te weten dat die gevoelens van jouw zijn, zonder enige ophef. Steeds opnieuw verbind ik het visuele onverwachte in mijn tekeningen met wat ik elke dag in het spreken als een licht ervaar en waarin ik de mogelijkheid vermoed van solidariteit. Of weten wij niet wat goed is voor de mens in dit ijdel, kortstondige bestaan. (Generosity is the unconditional readiness to answer unprofitable value.) En dit is mijn ongelogen waarheid. Behoor ik tot het soort die daar prat op gaat, dat het niet liegt? De filosoof N. schrijft dat de onmacht tot liegen nog lang geen liefde tot de waarheid is. Wie niet kan liegen weet niet wat waarheid is.
En elders zegt de grote denker N ook nog : “ Men is slechts zwanger van het eigen kind. Laat u niets aanpraten of wijs maken! Wie is dan Uw naaste? En al handelt gij ook “voor de naaste”- gij schept toch niet voor hem! Leer dat ‘voor’ toch eens af, gij scheppenden; uw deugd juist wil, dat gij geen enkel ding met een ‘voor’ en ‘om’ en ‘daar’ doet. Voor deze valse kleine woorden moet gij uw oor dichtplakken. “ ( Van de hogere mens (11) uit Aldus sprak Zarathoestra )
Ja, hm, daar sta ik dan getooid naast en denk na over hoeveel er van het werk ingaat tegen de waarschijnlijkheid en hoeveel lachen er in het wit van mijn tekenpapier verborgen is. Ik zeg ; Een tekening is een potentieel lichaam en geeft gestalte aan emotionele perceptie.( per aspera ad astra )
De tekening maakt de aarde licht.
Een ieder die de tekening ziet is een conciliant.
( the happiness of a changing meaning)
Ja, de tekening zelf is buiten ons verstand wat het verbind met het oneindige.
Vraagt dit teveel van U . Is deze tekening ongewoon en dus beladen met zin. Bent U bezorgt meegevoerd te worden door de draaikolken van een list. Zoekt U misschien iets wat orde wordt genoemd.
(Buiten ons verstand is er niets gegeven behalve substanties en hun openbaringen)
Ach…
Henk, jij gooit met meteoriet, plant bronsen toekomst en glimlach.
Wat is er mis met bewondering ? Is het toe-eigenen van wat niet van jouw is ? Is het blind of is het een verbinden in verwondering ? Opnieuw schommelt het vlot van de onfeilbaarheid van het allesomvattende denken. Weet je dat ik laatst die Vasily uit Petersburg nog op straat ben tegengekomen ….Hij droeg iets onder zijn jas….., zou de werkelijkheid in haar kern, de aard van een obsessie hebben?
De denker die het grote in de ander heeft gezien heeft daarmee het kleine nog niet van ons afgepakt. Ging ons gesprek in de lift er niet over : Solidair kunnen zijn zonder het appel van de Andersheid van de Ander. En al was het hier maar een gesprekje van twee verdiepingen steeds besef ik wat ons van het zijn wil beroven, of zal ik zeggen , wat daarbovenuit stijgt, en niet langer anoniem…. Wie bepaald wat , ja het zijn maar woorden, we zeggen elkaar de waarheid maar het doet ons niets want we zijn toch niet getrouwd. Maar de filosoof zoekt de waarheid en ik zie mijn buikje .
Je heb me aan mezelf terug geven zonder dat je het wist. Ook nu weer! Waar ik me was verloren weet ik niet. Misschien vinden we ons steeds weer terug in het verliezen, ik bedoel als we samen zijn of als we werken en het andere weer zichtbaar wordt. Die nacht nog acht tekeningen gemaakt!
Ik ben blij als het je blij maakt maar vooral ook dat de beelden, waarvandaan dan ook, gezien worden en wil je bedanken voor je vertrouwen.